نقد سریال کره ای " عشق مخفی" ( راز )

سریال " عشق مخفی " یا " راز" ، سریالی که همین چند هفته پیش به پایان رسید، در ادامه سریالهای ملودرام انتقامیه که هر فصل باید از شبکه "KBS" پخش بشن. داستان سریال خیلی شبیه داستان سریال " مرد خوب" ، سریالی که پارسال سر و صدای زیادی به پا کرد و تبدیل به یکی از محبوبترین سریالهای من هم شد هست. توی سریال مرد خوب قهرمان داستان ما " کانگ مارو " که یک پسر جوان عاشق بود تصمیم می گیره به جای دختری که عاشقانه دوستش داشت مسوولیت یک قتل رو به عهده بگیره و به زندان بره و اینجا برعکس اون، دختر ماجرای ما " کانگ یو جونگ " تصمیم می گیره به جای پسری که دوستش داره مسوولیت یک تصادف رو به عهده بگیره و به زندان بره. ( اصولاً به نظر می رسه اینایی که فامیلشون کانگه دچار سندروم فداکاریه احمقانه هستن!). " جو مین هیوک " با بازی " جی سونگ " پسر پولداریه که عشقش رو در این تصادف از دست میده و تصمیم می گیره هر جوری که هست انتقام اون دختر رو از قاتلش که فکر می کنه " کانگ یو جونگ " قهرمان داستان ماست بگیره. غافل از اینکه بیچاره خبر نداره که در یک سریال کره ای داره بازی می کنه و این یعنی این که یک دل نه ، صد دل عاشق سوژۀ انتقامش میشه و ...

از اونجایی که من بی نهایت عاشق مرد خوب بودم خیلی دلم می خواست این سریال رو که خیلی شبیه اون بود ببینم. بنابراین بلافاصله بعد از اینکه تموم شد اون رو گرفتم و با شور و شوق زیاد اون رو شروع کردم.همینجا بگم که این سریال اصلاً در حد و اندازۀ مرد خوب نیست. من مرد خوب رو از همون قسمت اول دو لپی قورتش دادم اما " عشق مخفی" رو چند قسمت طول کشید تا بهش علاقه مند بشم. یکی از علتهاش شخصیت قهرمان اصلی ماجرای ما " کانگ یو جونگه". کانگ یو جونگ یک قهرمان کلاسیک کره ایه. دختر فقیری که با وجود زندگی سختش و کارهای پاره وقت بی شمارش همچنان لبخند می زنه و روحیه شادش رو حفظ می کنه.اون نه تنها خیلی شاد و مهربونه ، بلکه خیلی هم فداکار و از خود گذشته است و سالهای سال به سختی کار کرده تا خرج تحصیل دوست پسرش که حالا تبدیل به یک دادستان شده رو هم بده. این  تیپ شخصیتی فوق العاده کلیشه ای واقعاً اعصاب من رو خورد می کنه.متنفرم از این شخصیتهایی که هی بدبختی براشون میاد و اونا هم عین احمقا هی لبخند می زنن و می خندن. خدا رو شکر میزان بدبختیهایی که سر این شخصیت میاد به حدی زیاده که بعد از چند قسمت این روحیه شاد اعصاب خوردکنش رو بالکل از دست میده و شخصیت قابل تحملی پیدا می کنه.یک دلیل دیگه ای که این سریال من رو از همون اولش جذب نکرد صورت هنرپپیشۀ نقش اول ما " هوانگ جونگ اوم " بود که به نظرم بی نهایت مصنوعی و پلاستیکی می اومد. ( خدایا منو ببخش که در مورد قیافۀ آدما به این راحتی نظر میدم!). می دونم این خیلی دلیل زشت و سطحی و بدیه ، اما خب وقتی آدم می خواد 16 ساعت از وقتش رو برای یه سریال صرف کنه حداقل باید از قیافۀ هنرپیشه هاش خوشش بیاد ، درسته؟

 

نکتۀ اعصاب خورد کن دیگۀ این سریال برخورد تصادفی دم و دقیقۀ افراد ماجرا با همدیگه است.یعنی اینا اگه توی ده شلمرود هم زندگی می کردن انقدر با هم برخورد نمی کردن که حالا توی سئول، یکی از بزرگترین شهرهای دنیا روزی 60 بار " تصادفی" همدیگه رو می بینن.اونم نه فقط دو نفرشون. هر 4 نفر ماجرا ( اضلاع مربع عشقی!) دائم اتفاقی همدیگه رو می بینن. والا ما یه همکار خوش تیپی داریم توی محل کارمون که توی یه طبقه دیگه کار می کنه ، هر چی عمداً سعی می کنیم خودمون رو " اتفاقی" جلوش ظاهر کنیم نمیشه!اونوقت اینا...

داستان سریال هم که از بیخ غیر منطقی و غیر واقعیه(البته خوب ، کدوم سریال کره ای منطقیه؟!) و این غیر منطقی بودنش گاهی وقتها اعصاب آدم رو خورد می کنه.شخصیت پردازی داستان کاملاً کلیشه ای و تکراریه. دختر فقیر و شاد ( و البته بعد غمگین) ، پسر پولدار لوس و خوش گذرون و شخصیت نقش دوم زن که از خود راضی و حسود و عوضیه . تنها شخصیت غیر کلیشه ای داستان، شخصیت نقش دوم مردبا بازی " به سو بینه "که یک عوضی به تمام معناست یا در حقیقت یک عوضی به تمام معنا میشه، چون اولش انقدر بد نیست...که البته با پیشرفت سریال اون هم تبدیل به یک شخصیت نقش منفی کلیشه ایه کامل میشه.

در مورد بازیها باید بگم که " هوانگ جونگ اوم " و " جی سونگ " نقش خودشون رو تا حد قابل قبولی خوب بازی می کنند. فکر می کنم توی پشت صحنه دایم مجبور بودن آب بخورن تا یه وقت بخاطر روزی 2 لیتر اشک ریختن دچار مشکل نشن.بدون اغراق میگم هیچ قسمتی از این سریال نیست که توش یکی از این دو نفر زار زار اشک نریخته باشن!اصلاً عنوان بندی سریال ریختن یک قطره اشکه که این قطره هر بار از چشم یکی از این دو نفر چکیده میشه.

اما " به سو بین " و " لی دا هه " که شخصیتهای نقش دوم ما رو بازی می کنن هر دو بازی بسیار اغراق امیزی رو داره. بخصوص " به سو بین " با اون داد زدنها و خنده ها و گریه های خیلی افراطی.

موسیقی سریال هم به هیچ عنوان موسیقی به یاد موندنی و خاصی نیست. نه ترانه های استفاده شده در سریال چنگی به دل می زدن نه موزیک متن سریال. می تونم بگم اونها هم خیلی تکراری و کلیشه ای بودن. این سبک موسیقی رو میلیونها بار ( باشه ، باشه ،صدها بار!)  در سریالهای دیگه شنیدیم. انقدر زیاد که کوچیکترین اثری در قلب آدم نمیذاره.

اما آیا سریال نکات مثبتی هم داشت؟ تا حدودی... ببینید داستان با وجودیکه کلیشه ای و تکراریه اما خب اونقدرا هم بد نیست. تا حدی آدم رو جذب می کنه. شخصیت نقش اول مرد ما " جو مین هیوک " شخصیت جالبی داره و مدل رفتارش با " کانگ یو جونگ" وقتی که عاشقش میشه جالبه. خیلی برخورد لطیفی باهاش داره.(بعد از اینکه کاملاً عاشقش شد رو میگما!). بهش دستور نمیده و همه چیز رو در فرم خواهش ازش می خواد.اگه فقط یه بار به زور سعی نکرده بود اون رو ببوسه تبدیل به یکی از دوست داشتنی ترین شخصیتهای مرد میشد که متاسفانه این عمل غیر رمانتیکش جلوی این امر رو گرفت . اصولاً من این بوسیدن زورکی سریالهای کره ای رو اصلاً درک نمی کنم و واقعاً هم درک نمی کنم که چرا اینها انقدر سعی دارن این کار رو عاشقانه جلوه بدن. بابا جون وقتی یکی میگه " نه " یعنی " نه "! حالا هر چی هم آهنگ رمانتیک می خواین روش پخش کنید...این یه کار غیر اخلاقیه وهیچوقت هم رمانتیک نمیشه...

آیا دیدن این سریال رو توصیه می کنم ؟ نه خیلی. یعنی چیز خاصی نداره. سریال بدی نیست ولی اونقدرا هم خوب نیست که بگم حتماً باید ببینیدش. اگه حوصله دارین که 16 ساعت گریه کردن رو ببینید پس حتماً ببینید، اگه نه پس اصلاً طرفش هم نرید.

 

هاهاها ! مگه میشه من یه پست بذارم بعد  یه جوری عکس این دو تا روتوش  نچپونم؟!! :))))

Picture credit to : couchkimchi