نقد سریال کره ای وارثان

فکر می کنم اواخر فروردین ماه بود که خبر ساخت سریال " وارثان" با بازی دو هنرپیشۀ بسیار محبوب کره ای " لی مین هو" و " پارک شین هه" اعلام شد. خبری که مثل بمب توی دنیای طرفدارهای سریالهای کره ای منفجر شد و همه رو بی اندازه هیجان زده کرد. من هم جزء همون دسته از طرفدارای هیجان زده بودم. مدتها بود که هیچ سریالی که قلبم رو کامل تسخیر کنه ندیده بودم و بی صبرانه منتظر بودم تا این سریال این کار روانجام بده. سریالی دبیرستانی با کلی هنرپیشه های خوشگل و خوش تیپ که هر روز هم به تعدادشون اضافه می شد. تنها نگرانیهای من سن هنرپیشه ها و نویسندۀ این سریال بود که اگه داستان خوب نوشته می شد حاضر بودم از هر دو اینها بگذرم.می تونستم یه ساعت خودم رو مجبور کنم که باور کنم " لی مین هو " و " پارک شین هه " کاملاً شبیه نوجوونهای 18 ساله اند و اگه نویسندۀ این سریال " کیم اون سوک "بر خلاف بقیۀ سریالهاش (باغ مخفی، وقار مردانه) یک قهرمان زن قوی و محکم و یک قهرمان مرد  مهربون و دوست داشتنی می نوشت بقیۀ داستان برام خیلی مهم نبود.

بنابراین وقتی این سریال شروع شد با هزار امید و آرزو و یه خورده نگرانی اون رو شروع کردم. قسمتهای اول سریال رو با وجود اینکه تقریباً خالی از اتفاق بودن دوست داشتم. همه چیز توش خیلی آروم و ملایم اتفاق می افتاد. شخصیتهای اصلی کاملاً با شخصیتهای قبلی سریالهای " کیم اون سوک " متفاوت بودن.کیم تانِ لی مین هو بر خلاف همۀ شخصیتهای مرد عوضی و بی شعور این نویسنده، خیلی آروم و مهربون بود و وقتی که می تونست شیطنت می کرد، تنها بدیش استعداد یا در واقع عدم استعدادش در بیان کردن یک کلمه انگلیسی بود! اون سانگِ پارک شین هه هم شخصیت خوبی داشت. درسته که فقیر بود و مجبور بود چند جا کار نیمه وقت انجام بده اما مثل همۀ شخصیتهای اعصاب خوردکن دختر سریالهای کره ای ، الکی خوشحال و امیدوار نبود. یک دختر کاملاً واقع بین و قوی بود.بخاطر همین خصوصیاتشون بود که برخورد اولیه شون در آمریکا برای من جالب بود. هر دو اونها در آمریکا کاملاً تنها و بیکس بودن و فکر می کنم همین خصوصیت مشترکشون عامل جذب اونها به همدیگه شد. بخصوص کیم تان که  زندگی خونوادگی خیلی مزخرفی هم داشت .خلاصه داستان به همین آرومی در حالیکه کیم تان هر بار که اون سانگ رو می دید بهش ( با عشق؟) خیره می شد و آهنگی با این متن love is feeling,love is my pain,love is ... پخش می شد ادامه پیدا کرد .

 اما کم کم اون نگاههای خیره تبدیل شد به نگاههای ترسناک و اون آهنگ  love is my pain  ( عشق درد منه ) تبدیل شد به دردی برای گوشهای من!وارثان همونطور که یواش یواش من رو به خودش علاقه مند کرده بود یواش یواش هم علاقۀ من رو از خودش گرفت.داستان به قدری احمقانه پیش می رفت و مشکلات این بچه پولدارها به قدری مسخره بودن که فقط می تونستین شونه هاتون رو بالا بندازین و بگین " برو بابا!". شخصیتهایی که دوستشون داشتم تبدیل به شخصیتهایی شدن که اصلاً چشم دیدنشون رو نداشتم و داستان آروم و ساده تبدیل شده بود به یک داستان چرت و پرت بدون منطق... چیزایی که در مورد این سریال دوست نداشتم انقدر زیادن که تصمیم گرفتم اونها رو دسته بندی کنم و در مورد هر کدومشون جدا بنویسم. خیلی سعی کردم چیزی رو که داستان رو ممکنه برای کسانی که این سریال رو ندیدن بیمزه کنه ننویسم ولی ممکنه بعضی جاها از دستم در رفته باشه بنابراین از حالا میگم که اگه دوست ندارین این قسمتها رو نخونین:

چیزایی که دوست نداشتم:

1- کیم تان ( شخصیت اصلی مرد) : کیم تان شروع خوبی داشت. شروعی که من رو کاملاً متعجب کرد. مهربون و دوست داشتنی بود و رفتارش با اون سانگ کاملاً خوب وهمراه با درک بود.گاهی شیطنت می کرد و همون وقتها بود که کاملاً شیرین و دوست داشتنی می شد. اما کم کم تبدیل شد به یکی از همون شخصیتهای مزخرف این نویسنده. من واقعاً این نویسنده رو در ک نمی کنم. نمی دونم چرا ایدۀ اون از عشق یعنی یک رابطۀ کاملاً مردسالارانه که توی اون مرد دائم داره به عشقش دستور میده ، اون رو کنترل می کنه ، سرش داد می زنه وخشونت به خرج میده...اوه! یادم رفته بود اون همۀ این کارها رو از روی عشق انجام میده! چه چرندیاتی... عشق به نظر من یعنی احترام متقابل، یعنی همونقدر که نظر من مهمه نظر اون هم مهمه ، یعنی فهمیدن همدیگه ، یعنی نوازش به جای خشونت ، یعنی ... البته خوب وقتی ترانۀ اصلی سریال  love is my pain به معنی عشق درد منه هست،  انتظارزیادی نمیشه از عشقش داشت...

کیم تان بعد از هفت، هشت قسمت تبدیل شد به یک پسر خشن و وحشی. لحظه ای که از کیم تان متنفر شدم رو کاملاً یادمه. درست همون جایی بود که اون سانگ بعد از کار وحشتناک " یونگ دو" ( شخصیت مرد نقش دوم ) کاملاً وحشت زده و ناراحت به پشت بوم مدرسه پناه آورده بود و کیم تان به جای اینکه سعی کنه با ملایمت اون رو آروم کنه برای خفه کردن اون به زور اون رو می بوسه ! اون دختر بیچاره به اندازۀ کافی به هم ریخته بود و به هیچ عنوان احتیاجی به یک استرس دیگه نداشت... از همین جا بود که سیر نزولی کیم تان شروع شد. اون پسر مهربون حالا تبدیل شده بود به یک پسر خشن و وحشی که یا مرتب مچ دست اون سانگ رو می گرفت و اون رو این ور و اون ور می کشوند و بعد با خشونت دستش رو ول می کرد ، یا اون رو دنبال می کرد ، یا محتویات کیفش رو با وحشی گری خالی می کرد یا... یادمه یه بار با عصبانیت بهش گفت : " وقتی بهت میگم صبر کن یعنی صبر کن ! وقتی بهت می گم نیا یعنی نیا، وقتی می گم ...." ببخشید؟! اون وقت تو در مقابل واسۀ اون چه کارمی کنی؟؟؟؟  یا یه بار با لگد جلوی همه میز نوشیدنیهایی رو که اون سانگ آماده کرده بود وارونه کرد ! اگه یه نفر با من همچین کاری می کرد همونجا یکی می زدم تو گوششو رابطه ام رو باهاش به هم می زدم ، اما این کار به نظر نویسندۀ این سریال خیلی رمانتیک بوده!!!! یه بار هم با صندلی می خواست " یونگ دو " رو بکشه !! من خیلی معذرت می خوام که از قهرمانی که توانایی کشتن دوست سابقش رو داره اصلاً خوشم نمیاد....

 از خشونتش که بگذریم " کیم تان" همچنین خیلی هم لوس و ننره که در مواقع ناراحتی به جای اینکه دست به کار شه تا یه کار مفید انجام بده مثل بچه های لوس و نق نقی میشینه و گریه می کنه. اسم قسمت هفده این سریال  باید میشد " کیم تان گریه می کند ، کیم تان خیلی گریه می کند ، کیم تان خیلی خیلی گریه می کند ، کیم تان ...." در ضمن کیم تان تا آخر سریال هیچ رشد شخصیتی هم نداره. یعنی همون پسر لوس و مزخرف و خودخواهی که بود باقی می مونه. 

2- زوج اصلی : این که بی مزه تریت بخش سریال همون زوج اصلی سریال باشه اصلاً نشونۀ خوبی نیست. کیم تان و اون سانگ شروع خوبی داشتن اما از اواسط سریال حوصلۀ آدم رو سر می بردن. اینکه اینها چطور عاشق هم شدن برای من همیشه سوال بود. علاقۀ کیم تان رو میشد یه کم درک کرد، اون پسر تنهایی بود که اون سانگ براش جالب بود ، اما اینکه اون سانگ چرا باید از کیم تان این همه خوشش بیاد اصلاً واضح نبود. شاید حق با اون یکی آهنگ سریال بود : love is the moment !

اینکه کمیستری بین " پارک شین هه " و " لی مین هو " هم صفر مطلق بود هیچ کمکی به این زوج نمی کرد. در ضمن خیلی هم دمدمی مزاج بودن. یه دقیقه با هم بودن ، بعد اون سانگ می گفت ما نمی تونیم با هم باشیم ، بعد جدا می شدن بعد کیم تان اون رو یواشکی تعقیب می کرد ( چقدر رمانتیک!) بعد دوباره با هم بر می گشتن و این داستان ادامه داشت...

3- لباسهای کیم تان :همۀ ما سریالهای کره ای زیاد دیدیم و همۀ ما توی این سریالها 
حداقل یه بار لباسهایی دیدیم که به عقل کسی که اون لباس رو پوشیده شک کردیم. ازلباسهای دخترونۀ " ته کیونگ " در سریال تو زیبایی گرفته تا لباسهای برق برقی و درخشان " جو وون " در سریال " باغ مخفی ". اما کیم تان روی دست همۀ اینها بلند شده ، لباسهاش مخلوطی از لباسهای دخترونه با پارچه های پرده ای و رو میزی و رو تختی و سایزی که احتمالاً یکی دو شماره براش کوچیک هستن.تا جاییکه حتی توی رویاهاش هم بعد از ده سال لباساش به همون بدشکلی و بدقوارگین... عکسهای بالا رو ببینید و خودتون قضاوت کنید.

4- کثرت شخصیتهای فرعی : کیم اون سوک نویسندۀ این سریال همون موقع که خبر ساخت این سریال بیرون اومد اعلام کرد که داستان این سریال رو از روی سریال آمریکایی " دختر شایعه " الهام گرفته. چیزی که این نویسنده بهش توجه نکرده اینه که سریالهای امریکایی معمولاً چند فصلی هستند و در نتیجه وقت کافی برای رسیدن به داستان همۀ شخصیتها رو دارن. اینجا اما اینطور نیست . از هر یک ساعت 55 دقیقه مربوط میشه به داستان بی مزه و تکراری کیم تان و اون سانگ و فقط 5 دقیقه باقی می مونه برای رسیدن به شخصیتهای بی شمار این سریال که اتفاقاً همگی هم از کیم تان و اون سانگ جالب ترن.من اوایل اصلاً " بونا و چان یونگ " یا " میونگ سو " و ... دوست نداشتم. اما با پیشرفت سریال مرتب منتظر اومدن اونها بودم. " بونا و چان یونگ " + " میونگ سو " تنها شخصیتهایی بودن که اولاً قیافه هاشون به بچه های دبیرستانی می خورد و ثانیاً رفتارشون شبیه نوجوونها بود، با شیطنتها و شیرینیهای خودشون. در مورد داستان فرعی کیم وون ، هیوشین وهیون جو باید بگم که مسخره ترین خط داستانی ممکن بود. من نمی دونم نویسنده چطور از بیننده انتظار داره برای افرادی که هیچی ازشون نمی دونیم و توی هر قسمت فقط و فقط دو دقیقه اونها رو می بینیم چیزی احساس کنیم. حیف این سه تا هنرپیشۀ خوب که اینطوری حروم شدن...

5- داستان سریال : در احمقانگی داستان سریال که خب هیچ شکی نیست . داستان از همون اولش احمقانه است اما احمقانگی داستان با پیشرفتش به اوج می رسه. اینجا شخصیت بد ماجرا بابای کیم تانه که به هر کاری دست می زنه تا رابطۀ بین کیم تان و اون سانگ رو به هم بزنه و در این کار نبوغی به خرج میده که حد و حساب نداره. اولین کاری که برای به هم زدن این رابطه می کنه اینه که اون سانگ رو از مدرسۀ خودش به مدرسه ای که کیم تان میره منتقل می کنه. یعنی بهترین کار ممکن واسه اینکه رابطۀ دو نفر رو به هم بزنی اینه که اونها رو به هم نزدیکتر کنی !!! آفرین پدر نابغه ! بعد از اینکه این تاکتیک فوق العاده عالی جواب نمیده تصمیم می گیره که هی به اونها بگه که اونها هرگز نمی تونن با هم باشن . پدر نابغۀ عزیز! تا حالا در مورد میوۀ ممنوعه چیزی نشنیدی؟ نمی دونی که وقتی به دو نفر میگی که نمی تونن یه چیزی رو داشته باشن اونها رو خیلی مصمم تر برای داشتنش می کنی؟!!اون هم دو تا نوجوونی که برای اولین بار دارن عشق رو تجربه می کنن؟ راستش رو بگم ، من اگه جای این پدر بودم هیچ کاری نمی کردم. میذاشتم این دو تا بچه هر چی دلشون می خواد با همدیگه بگردن. مطمئنم چند بار دیگه که کیم تان سر اون سانگ دادو بیداد می کرد و کیفش رو خالی می کرد و تعقیبش می کرد خود بخود اون سانگ ازش جدا می شد. دیگه احتیاجی به این همه تلاش نبود.

یه چیز دیگه که هیچوقت در مورد داستان درک نکردم این بود که چرا این داستان باید در دبیرستان اتفاق بیفته. این داستان خیلی خیلی راحت می تونست در دانشگاه اتفاق بیفته که البته اگه اینطور بود خیلی هم عاقلانه تر بود. انقدرکه صحبت  از  ازدواج و نامزدی و این چیزا بین بچه های دانشگاهی طبیعی و نرماله بین بچه های دبیرستانی نیست. اینکه دو تا خانوادۀ معتبر و پولدار کره ای بچه هاشون رو در هفده سالگی وادار به نامزدی کنن اصلاً منطقی نیست...

6- بازیها : باید بگم که وارثان سریالی نیست که هنرپیشه های اون بعدها از اون به عنوان بهترین بازیهاشون یاد کنن. اکثر هنرپیشه ها بازی خیلی بد و نچسبی رو داشتن. بخصوص لی مین هو که در نقش کیم تان افتضاح بود. اف تض اح با تشدید روی حرف ض ! در واقع فکر می کنم خود لی مین هو هم نمی تونست خودش رو به عنوان یک بچۀ دبیرستانی باور کنه. اون کاملاً از شخصیتی که بازی می کرد دور بود و بازی بی نهایت بی رمقی داشت. یه جوری به نظر می رسید که همیشه خسته است و هیچ انرژی رو صرف بازیش نمی کرد. نگاههای طولانیش به پارک شین هه بیشتر از اینکه عاشقانه باشه گیج و مبهم بود. نگاهش به پارک شین های بود اما به نظر می رسید ذهنش کاملاً جای دیگه است. گریه کردنها و خندیدنهاش هم خیلی چنگی به دل نمی زد. من هیچوقت از طرفدارهای پر و پا قرص اون نبودم و این سریال هم هیچ کمکی در این رابطه نکرد حتی شاید نظر من رو نسبت به توانایی بازی کردنش یه کم هم بدتر کرد... پارک شین هه هم درست مثل لی مین هو ، بازی خیلی خسته کننده و بی جونی داشت. البته به نظر من یه کم از لی مین هو بهتربود اما در کل خیلی فرقی با اون نداشت. اینکه اونها حتی یک اپسیلون کمیستری هم نداشتن وضعیت رو واسشون بد تر می کرد.بقیۀ هنرپیشه ها هم خیلی کار خاصی نکردن. در واقع بجز کیم ووبین که با جون و دل نقشش رو بازی می کرد و بازی خیلی خیلی خوبی داشت ، هیچکس کار خاصی نکرد. کانگ هانول دوست داشتنی من هم انقدر نقشش کم بود که اصلاً به چشم نمی اومد...

7- بوسه های سریال : در مورد این یه مورد می تونم یه کتاب بنویسم ! تا این حد از این بوسه ها متنفرم! اولاً تقریباً تمامی بوسه های سریال از همون نوع معروف و اعصاب خورد کن زورکی هستن. اصولاً کیم تان هر وقت حوصله نداشت به حرفای اون سانگ گوش کنه و می خواست اون رو خفه کنه به زور می بوسیدش. این بوسه های زورکی در حالیکه آهنگ مثلاً رمانتیک  love is the moment در حال پخش شدن بود ضد رمانتیک ترین چیزی بود که من در عمرم دیده بودم. قیافۀ وحشت زده و دستای مشت شدۀ پارک شین هه که انگار داشت مورد آزار و اذیت جنسی قرار می گرفت هم دیدن این صحنه ها رو به یک شکنجۀ تمام عیار تبدیل می کرد...
8- موسیقی: بجز شاید یکی دو تا ترانه ، بقیۀ آهنگهای سریال اصلاً خوب نیستن. نه اینکه بی مزه و خسته کننده باشنا ، یعنی واقعاً بد هستند. اینقدر بد که روی اعصابتون راه میرن.البته کی می دونه ،شاید هم ظرفیت من برای شنیدن هزاربارۀ  love is the moment خیلی کم بوده. به هر حال این سریالی نیست که بعد از تموم شدن هر قسمتش در به در به دنبال آهنگاش بگردین...

خب این همه چیزای بد در موردش گفتم ، حالا بریم سراغ چیزایی که دوست داشتم:
1- یونگ دو
2- یونگ دو
3- یونگ دو

خب قبل از اینکه سر من داد بزنین که یونگ دو افتضاح ترین شخصیت ممکن رو داشت ، بذارین در موردش توضیح بدم. کاملاً درسته. یونگ دو یک عوضی تمام عیاره . اون برای بچه های دیگه قلدری می کنه و اونها رو بی دلیل آزار میده ، برای اینکه دست دختر رو بگیره پاش رو جلوی پای اون میذاره تا اون رو به زمین بندازه ، دختر رو وسط زمستون توی استخر آب میندازه و... در حقیقت شیطان مجسمه! اما در واقع یونگ دو جالب ترین شخصیت این سریاله. منظورم از جالب دوست داشتنی نیست ، اون یک شخصیت  جالبه. حضور یونگ دو در هر صحنه اون صحنه رو قشنگ می کنه و بهش جون میده. در ضمن یونگ دو تنها شخصیتیه که در طول سریال رشد می کنه و بهتر میشه. یونگ دوی اول سریال با یونگ دوی قسمت اخر زمین تا اسمون فرق داره و شما ذره ذره این تغییر رو در اون احساس می کنید.اون یونگ دوی اعصاب خورد کن عوضی از اواسط سریال تبدیل میشه به یک یونگ دوی دوست داشتنی. کسی که بر خلاف کیم تان ، گوش کردن به حرف دیگران رو یاد می گیره ، یاد می گیره که معذرت خواهی کردن گاهی وقتها ضروریه ، یاد می گیره که اگه کسی بهش گفت " نه " اون رو قبول کنه و از همه مهم تر دوست داشتن و محافظت کردن از کسایی که دوستشون داره رو یاد می گیره... البته من  ژل مویی که برای موهاش استفاده می کرد رو برای رفتار بدش مقصر می دونم  چون به محض اینکه مدل موهاش رو عوض کرد تبدیل شد به دوست داشتنی ترین شخص ممکن.بازی فوق العادۀ کیم ووبین هم دلیل دیگه ای بود که یونگ دو اینقدر جذاب بود. امکان نداشت کس دیگه ای  این شخصیت وحشتناک رو با بازی خودش به این جذابی در بیاره...هر چی که لی مین هو من رو از خودش دلزده کرد، کیم وو بین من رو به خودش جذب کرد و من حالا تبدیل شدم به یکی از طرفدارهای سرسخت اون.

 البته این چیزایی که گفتم معنیش این نیست که اگه من جای اون سانگ بودم یونگ دو رو انتخاب می کردم. در واقع من اگه جای اون سانگ بودم نه یونگ دو رو انتخاب می کردم نه کیم تان. من اگه جای اون سانگ بودم پولهای بابای کیم تان رو می گرفتم ، می رفتم آمریکا و اونجا می گشتم دنبال " رایان گاسلینگ " یا " بردلی کوپر " !
خب با همۀ این چیزایی که گفتم آیا دیدن این سریال رو توصیه می کنم ؟ راستش آره. ببینید ، این سریال با این همه عیبهایی که گفتم سرگرم کننده بود. لااقل من که از دیدنش حوصله ام سر نرفت. برای دو ماه هر پنج شنبه و جمعه یک ساعت من رو سرگرم کرد و اوقات خوبی رو برای من فراهم کرد.
نمره من به این سریال 4 از 10.
این بود انشای طولانی من ! :)

Picture credit to :Dramabeans