نقد سریال کره ای دوست دخترم روباهه

اگه فیلم جری مگوایر رو دیده باشین حتما این جمله معروفش یادتونه:" تو با همون سلام اول من رو مال خودت کردی".من می تونم این جمله رو در مورد سریال دوست دخترم روباهه بگم.یعنی از همون صحنه اول فیلم من عاشقش شدم.اتفاقی که معمولا در سریالهای کره ای نمی افته.یعنی اکثر سریالهای کره ای بعد از 3 یا 4 قسمت آدم رو جذب می کنند.

سریال دوست دخترم روباهه بدون شک یکی از لطیف ترین سریالهاییه که من تابحال دیدم.این سریال هم بی نهایت خنده داره هم در خیلی از جاها اشک به چشمتون میاره اما مهم ترین نکته اش اینه که این سریال "روح" داره.منظورم اینه که پوچ و تو خالی نیست در عمقش یک روح لطیفی داره که قلب شما رو می لرزونه.اما قبل از اینکه در مورد سریال صحبت کنم اول باید در مورد روباه نه دم یا گومیهو یک توضیحی بدم.
 

گومیهو یا روباه نه دم در افسانه های کره ای روباهیه که می تونه به شکل یک زن خیلی زیبا در بیاد و مردها رواغوا کنه و بعد جگر یا قلب اونها رو بخوره.در افسانه های کره ای گومیهوتقریبا همیشه یک موجود پلید و شیطانیه.
 

خلاصه داستان سریال
دوونگ پسر جوونیه که به طور اتفاقی به معبدی میره که گومیهو در اونجا 500 ساله که در یک تابلوی نقاشی زندانیه.دوونگ مجبور میشه با کشیدن نه دم برای گومیهو اون رو از نقاشی آزاد کنه.زندگی دوونگ و گومیهو به هم گره می خوره و...

شخصیتها:

دوونگ: دوونگ پسر جوون حدودا بیست و دو سه ساله است.دانشجوی هنره و آرزوش اینه که ستاره فیلمهای اکشن بشه.جلوی دوستاش خودشو خیلی باحال نشون میده ولی در واقع یک پسر ترسو و ساده ست که نسبت به درسش بی اهمیته.حتی پول شهریه دانشگاهشو داده و یک موتور خریده.چیزی که دوونگ رو خیلی دوست داشتنی می کنه همین ترسو بودن و خیلی عادی بودنشه.برخلاف همه قهرمانهای سریالهای کره ای که خیلی مغرورن و از همه لحاظ بدون نقصند، دوونگ پر از عیب و ایراده.یه جورایی واقعیه.
  ای سونگ گی نقش دوونگ رو خیلی خوب بازی می کنه.هرچند که گاهی در حرکاتش اغراق  می کنه ولی چون این کار رو یه جور با مزه ای انجام میده اصلا آدم رو اذیت نمی کنه.شاید حتی یه جورایی یه شیرینی خاصی به شخصیت دوونگ میده.البته با پیش رفتن سریال همونطور که شخصیت دوونگ رشد می کنه و بهتر میشه بازی ای سونگی هم بهترمیشه. طوری که یکی از بهترین بازیها رو در قسمت آخر ارائه میده.

گو میهو: گومیهو همون روباه نه دمه که از نقاشی فرار می کنه و چون اسمی نداره دوونگ اونو همون میهو صدا می کنه.بر خلاف افسانه های اصلی کره ای ، میهو شخصیت شیطانی نداره.درواقع خیلی دوست داشتنیه.مثل یه بچه کوچولوی کنجکاوه وآرزوش اینه که انسان بشه.شین مینا هم در نقش می هو عالی ظاهر میشه و معصومیت توام با شیطنت میهو رو خیلی خوب نشون میده. دوونگ و می هو با اون چالهای روی صورتشون یکی از بامزه ترین و شیرین ترین زوجهای تلویزیونی رو می سازند.

دونگ جو یا شکارچی روباه: شخصیت مرموزیه که به دلیلی که مشخص نیست دنبال می هو می گرده و میخواد اونو بکشه.البته با پیش رفتن سریال هم این دلیل مشخص میشه و هم جنبه های دیگه شخصیت اون و همین اون رو از یک بعدی بودن در میاره(تقریبا!). نو مین وو هنرپیشه نقش دونگ جو یه جورایی نا امیدکننده است.باوجودیکه بی نهایت خوشگل و خوش تیپه ولی بازیش این جذابیتش رو به شخصیتش منتقل نمی کنه و در نتیجه احساس خاصی رو در بیننده ایجاد نمی کنه.شاید اگه یک ذره، فقط یک ذره بهتر بازی می کرد می تونست دونگ جو رو خیلی جذاب ترو فراموش نشدنی تر نشون بده.البته شاید یه مقدار از ضعف دونگ جو بخاطر فیلمنامه هم باشه.چون دونگ جو نصف فیلم یا به یک ساعت شنی خیره شده یا با خودش حرف می زنه!

اون هه این : دختریه که سال بالاییه دوونگه و دوونگ ازش خوشش میاد.در ظاهر مهربون و دوست داشتنیه ولی در باطن بدجنسه.البته مثل بقیه شخصیتهای نقش دوم زن سریالهای کره ای که به معنای واقعی خبیث و بدجنسن نیست.ولی خب در طول سریال دردسرای زیادی برای زوج دوست داشتنی ما به وجود میاره.

پدربزرگ: کسیه که دوونگ رو بزرگ کرده و با وجودیکه دوونگ همیشه براش دردسر درست می کنه بی نهایت اونو دوست داره.یکی از بانمک ترین و دوست داشتنی ترین پدربزرگهای فیلمیه.

عمه دوونگ و کارگردان: خنده دارترین شخصیتهای فیلم.شما مطمئنید که وقتی این دو نفر در صحنه هستند یک اتفاق خیلی خنده دار که باعث میشه شما با صدای بلند بخندید میفته.

همونطور که گفتم دوست دخترم روباهه داستان بی نهایت لطیفی داره.داستانش مثل قصه های شاه و پریونه و همین اونو متمایز می کنه.من کلا خودم عاشق داستانهاییم که فانتزیند وپرهستن از موجودات جادویی و جن و پری وجادوگر و ...برای همین از دوست دخترم روباهه خیلی لذت بردم. نمی تونم بگم سریال بدون نقصیه.همونطور که گقتم بازیها بعضی وقتا اشکال داره.داستان گاهی وقتا کش میاد.بعضی از شخصیتها خیلی یک بعدی اند. اما نقاط مثبت این سریال انقدر بیشتره که باعث میشه آدم از همه این ایرادها چشم پوشی کنه.( منظور از آدم در اینجا خود منم!چون ممکنه بعضی از ادما نتونن از این ایرادها چشم پوشی کنن!) به هر حال این سریال اگه محبوب ترین سریال کره ایی نباشه که من تابحال دیدم جزء محبوتترینها هست.امیدوارم همونقدر که من ازش لذت بردم شما هم ازش خوشتون بیاد.