نقد سریال کره ای جشن خدایان

دیدین یه وقتایی آدم فقط دلش می خواد بره یک فیلم یا سریال فوق العاده عشقی و لوس و چرت و پرت ببینه؟ یا یه دونه از این کتابای همین مدلی مثلاً از کتابای دانیل استیل و نورا رابرتز بخونه ؟ وقتی من تصمیم گرفتم سریال " جشن خدایان" رو ببینم دقیقاً توی همچین حالتی بودم. یعنی فقط دلم می خواست با یه داستان بیش از حد رومانتیک و ننر و سرگرم کننده وقتم رو تلف کنم . ولی بلافاصله بعد از شروعش متوجه شدم که این سریال نه اونقدر عشقیه و نه سرگرم کننده.در واقع فوق العاده بی مزه ، لوس ( نه از نوع لوس خوب!) و بی معنیه و برای منی که دنبال یه چیزی بودم که حواسم رو از زندگی خودم پرت کنه و تمام توجه من رو به خودش جلب کنه بی نهایت خسته کننده بود.

داستان سریال در مورد یک رستوران خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی ( خیلی به توان n ) مهم به اسم " آریرانگ " و دو خانواده یا در حقیقت دو زن که به این رستوران مربوطن هست.در ابتدای سریال ما متوجه میشیم که این دو زن رقیب همدیگه برای به دست آوردن عنوان سر آشپز رستوران هستن و مثل همۀ سریالها یکیشون آدم بدیه و اون یکی خوب. توی همین قسمتهای اول بخاطر یه سری از اتفاقها یکی از اونها پسرش رو از دست میده و اون یکی دخترش رو .البته دخترش زنده است ولی به دلایلی یه دختر دیگه رو جای دخترش قبول می کنه و... بعد ازاون داستان در مورد این دو دختر و زندگی اونها میشه...

قسمتهای اولیه سریال که در مورد بچگی این شخصیتها هستن فوق العاده خسته کننده ان. البته همۀ قسمتهای این سریال خسته کننده هستن اما این چند قسمت دیگه نور علی نورن ! من که به شخصه بعد ازدیدن قسمت اول تصمیم گرفتم از این چند قسمت بگذرم و یه راست از بزرگسالی هنرپیشه ها شروع کنم. باور کنید با این کار نه تنها چیزی رو از دست نمی دید بلکه کلی هم در وقت با ارزشتون صرفه جویی می کنید.

خب حالا وارد دنیای بزرگسالی شخصیتها شدیم. "سونگ یوری " شخصیت اصلی ماست. اون همون کسیه که خانواده اش رو از دست داده و در فقر در یک جزیره زندگی می کنه و کارش ماهیگیریه.اون مثل تمام شخصیتهای زن سریالهای کره ای با وجود زندگی سختش فوق العاده شاد ، مهربون ، باهوش و با استعداده .

جو سانگ ووک نقش نوۀ صاحب رستوران رو بازی می کنه. مردی که فوق العاده شاد ، مهربون ، باهوش و با استعداده. اون کسیه که از طرف مادر بزرگ مامور میشه تا یک کتاب که اسرار فوق العاده مهم پختن آبگوشت (!) توش نوشته شده رو پیدا کنه.

لی سانگ وو نقش پسر اون زن بدجنس اولی(!) رو بازی می کنه که یه آشپز فوق العاده ماهره اما به دلایلی تصمیم گرفته یه مدت پادوی رستوران بشه. از اونجایی که داریم در مورد یک سریال کره ای می نویسیم زندگی این چند نفر بخاطر کلی اتفاقات تصادفی به هم دیگه گره می خوره ، عشق ایجاد میشه ، مثلث عشقی به وجود میاد ، قلبها شکسته میشه و در پایان همه چیز به خوبی و خوشی تموم میشه...

همونطور که از این مدل نوشتن کنایه امیز من در مورد سریال متوجه شدید من اصلاً از این سریال خوشم نیومد.خب دلایل زیادی برای اینکه از این سریال خوشم نیومد وجود داره که مهمترینش داستان اونه. ببینید اولاً داستان این سریال فوق العاده احمقانه و غیر واقعیه.شخصیتها کاملاً سیاه و سفید و یک بعدی ان. آدمها توی این سریال یا خوب خوبن یا بد بد. نه تنها این بلکه شخصیتها کاملاً کلیشه ای و تکراری هستن. دختر فقیر شاد و مهربون و با استعداد ، پسر از خود راضی با قلبی از طلا ، پسر مهربون و کاریزماتیک و دختر بدجنس و خرابکار.تنها فرق اون با بقیۀ سریالها اینه که جای شخصیت مرد نقش اول و دوم عوض شده. یعنی اینجا " لی سانگ وو " که نقش دومه مغرور و بد اخلاقه و " جو سانگ ووک " که نقش اوله مهربون و کاریزماتیک. اما جالب اینجاست که با وجودیکه " جو سانگ ووک " شخصیت خیلی مهربونی داره اما اصلاً شما رو جذب خودش نمی کنه. لبخندهاش رو اعصابتون میره و مهربونیاش حالتون رو به هم می زنه ! شاید شخصیتی که " جو سانگ ووک " بازی می کنه یکی از بدترین شخصیتهای مرد نقش اول تاریخ سریالهای کره ایه ! 

به علاوۀ اینها داستان فوق العاده طولانیه،32 قسمت برای سریالی که داستان درست و حسابیی نداره فوق العاده زیاده. نویسنده این سریال بعد از چند قسمت انقدر سوژه کم میاره که نصف سریال رو به مسابقۀ آشپزی و نحوۀ پخت انواع آبگوشتهای کره ای اختصاص میده. جدی میگم ! از این 32 قسمت 16 ساعتش فقط کلاس آشپزیه و خب من اگه می خواستم برنامۀ آشپزی ببینم ترجیح می دادم نحوۀ پخت فسنجون و قرمه سبزی و لوبیا پلو رو یاد بگیرم تا نحوۀ پخت آبگوشت گل نیلوفر با سسی که از 30 سال پیش تا حالا توی یه خمره تو آفتاب نگهداری شده!

دلیل دیگه ای که این سریال انقدر به نظرم بد بود بازی افتضاح هنرپیشه هاش بود. " سونگ یوری " نقش خودش رو فوق العاده لوس بازی می کنه. همه چیزش لوسه.حرف زدنش ، خندیدنش ، گریه اش ، راه رفتنش حتی لباساش! باور کنید! لباسایی که از نیمۀ دوم سریال تنش می کردن یه جورایی رو اعصاب من راه می رفتن...

 " جو سانگ ووک " هم به همون بدیه . شاید حتی بد تر. انقدر لبخندش به نظرم مصنوعی و ننر میومد که هر بار می خندید دلم می خواست یه دمپایی پرت کنم طرف تلویزیون ! اینکه اون هیچ گونه کمیستری با سونگ یوری نداشت هم هیچ کمکی بهش نمی کرد.

اما چرا من این سریالی رو که انقدر به نظرم بد بود تا آخر نگاه کردم ( البته با فست فوروارد ) ؟ دلیلش فقط و فقط یه چیز بود. یا در واقع یه نفر بود : " لی سانگ وو "

" لی سانگ وو " همون اوپای دوست داشتنی سریال " پیمان هزار روزه " بود. کسی که یکی از بهترین اوپاهای سریالهای کره ای بود و از همون موقع من رو عاشق خودش کرد. بر خلاف " جو سانگ ووک " که هر بار می خندید اعصاب من خورد میشد یه لبخند از " لی سانگ وو " کافی بود که من رو جلوی تلویزیون نگه داره. باید اعتراف کنم که بعد از چند قسمت من فقط قسمتهایی که " لی سانگ وو " توش بود رو نگاه می کردم و بقیه رو می زدم جلو.در واقع شخصیتی هم که برای اون نوشته بودن جالب ترین شخصیت سریال بود. مغرور و گاهی بد اخلاق بود ولی قلب مهربونی داشت و غم بزرگی توی سینه اش بود...و در ضمن کمیستری خیلی بهتری با سونگ یوری داشت.

با همۀ این تفاصیل آیا توصیه می کنم که این سریال رو ببینید ؟ اصلا و ابدا ! فقط اگه مثل من از " لی سانگ وو " خوشتون میاد 4 ،5 قسمتش رو ببینید و اگه دیدین این همه بیمزگی رو می تونید تحمل کنید این سریال رو ببینید.

نمره من به این سریال 3 از 10.